ကၽြန္ေတာ္ကေလ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ေနတာ
ပထမကစားသမားလို႔ေလ… အမွန္တကယ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
အရန္ခံုအနားကိုေတာင္ ကပ္ခြင့္မရခဲ့တဲ့ အညတရ ကစားသမားေလးတစ္ဦးပါ ……
ကၽြန္ေတာ္ ကံစမ္းမဲ ေပါက္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေပ်ာ္တာေပါ့။အဲဒီ ကံစမ္းမဲစာရြက္ေလးကို ခဏခဏထုတ္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရတာလဲ အေမာပါပဲ။
စာရြက္ေလးကသာ စကားေျပာတတ္မယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို “အ႐ူး”လို႔ ေျပာမွာပဲေနာ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။
ေပ်ာ္လြန္းလို႔ေလ… ကၽြန္ေတာ္ ႐ူးေတာင္႐ူးသြားမလား ထင္ခဲ့ရတယ္။
ဒီေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြဟာ ကၽြန္တာ္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ စားသံုးရမယ့္
ေဆးခါးေတြအတြက္ ႏွစ္သိမ့္ဆုေတြ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့ဘူးေလ။
ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း ေပ်ာ္ခဲ့တာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ကေလ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သက္တမ္းကုန္ေနတဲ့ ကံစမ္းမဲကို…
မဟုတ္ဘူး.. ဘယ္တုန္းကမွ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သက္တမ္းမရွိခဲ့တဲ့
ကံစမ္းမဲကို ထုတ္ယူဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားမိေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ။
ဒါကို ကၽြန္ေတာ္က မသိခဲ့ဘူးေလ။ တကယ္ကို မသိခဲ့တာပါ။
မသိခဲ့လို႔လည္း ဒီေလာက္အထိ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တာပါ။
……………………………………………
…………………………………
……………………..
…………………
…………
……..
……
ကၽြန္ေတာ္ ရွက္လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွာင္ေျပာင္ သေရာ္ေနမွာပဲေနာ္။
အ႐ူးအလုပ္ ခံရတာကိုေတာင္ မသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ဟားတိုက္ရယ္ေမာေနၾက မွာပဲေနာ္။
ကၽြန္ေတာ္ေလ … ကၽြန္ေတာ္…. ရွက္လိုက္တာ….
ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မၾကည့္ရဲေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း ရင္မဆုိင္ရဲေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုး႐ိုးသားသား လုပ္ခဲ့တဲ့အရာေတြက အခုဆိုရင္
ဟားတိုက္ေလွာင္ေျပာင္စရာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီေလ။
သံသယဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ မရွိခဲ့ေတာ့..
အရာရာကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ပဲ လက္ခံခဲ့မိတာပါ။
ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မွားယြင္းမႈေလလား။ ကၽြန္ေတာ္ မသိေတာ့ပါဘူး … ေတြးလည္း မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး …
Rangoon Time
Moscow Time
No comments:
Post a Comment